بسم رب المعصومه
مهمان می شد
مهمانی سر به زیر،مهمانی شرمنده
سایه ای از شرم بر صورت خود می انداخت و قدم به صحن و سرای شما می گذاشت
همیشه گوشه ای از حیاط می نشست و ذل می زد به گنبد طلائی شما...
گویا رازی بود بین شرم و حیایش و نیامدن به داخل حرم...
نمی دانم چه بود هر چه بود قابل وصف نبود
گذشت...
چه گفت و چه کرد و چه شد بماند در همان گوشه ی حیاطتان
کنار حوض آبی نگاهش
فقط می دانم کرامت شما و حیایش او را به جایی رساند
که سال ها بعد دعوت شد به غبار روبی از صحن و سرای شما
غبارروبی کرد حسرت سال ها یک دل سیر زیارت، زیر باران نگاه شما را
درست زیر پایتان...در نزدیک ترین جای حرم...همانجا که بهشت من است روی زمین
کاش یادمان نرود کرامت شما را...
قالَ امام علیٌّ (ع) :
هر کس از خود بدگویی و انتقاد کند خود را اصلاح کرده و هر کس خودستایی نماید
پس به تحقیق خویش را تباه
نموده است.
منبع : غرر الحکم ج 2 / فصل77 حدیث9-1448.
اظهر
